بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

ابن عباس گفت : شنیدم که پیامبر (ص ) گفت : اى مردم ! گسترش آرزوها، مقدم بر رسیدن اجلست . و قیامت جاى عرضه کردارهاست . در آن روز، نیکوکار، به کردار خویش خرسندى ست و گنه کار ماءیوس ، به فرصت از دست داده بر کار نیک ، پشیمان .
اى مردم ! آزمندى : بینوایى ست و یاءس از دنیا: بى نیازى . و قناعت : آسایش . گوشه نشینى : عبادتست و کردار نیک : گنج . و دنیا: معدن . آن چه از آن مانده است ، همانند آنست که گذشته است . مثل آب ، نسبت به آب و همگى آن ، به نابودى و نیستى نزدیکست . پس ، اینک . که نفسى چند مانده است . آن را دریابید! و بى ریا باشید! زیرا، آنگاه که راه نفستان گیرد، پشیمانى سود ندارد.
سبب به وجود آمدن اندوه ، هجوم آوردن چیزهاى ناخوش آیندى ست که از مافوق ، بر انسان واقع مى شود. و علت پیدایش خشم ، هجوم چیزهایى ست که از مادون براى نفس به وجود مى آید. خشم ، حرکت بیرونى ست . و اندوه ، حرکت درونى . از خشم ، حمله و انتقام خیزد و از اندوه ، درد و بیمارى پنهانى . و از این روست که از اندوه ، مرگ خیزد و از خشم نخیزد.